Św. Wincenty a Paulo
Św. Wincenty a Paulo jest postacią tak urzekającą i interesującą, że nie potrzebuje dziennikarskiego rozgłosu. Jego wielkość i siła indywidualności świecą własnym, nie zapożyczonym blaskiem, promieniującym daleko poza epokę, w której żył. Oskar Wilde napisał, że różnica pomiędzy świętym a grzesznikiem polega na tym, że pierwszy ma przeszłość, drugi zaś – przyszłość. Nie trzeba szczególnego wysiłku, by uświadomić sobie, że Wincenty ma zarówno przeszłość, jak i przyszłość. Więcej nawet, jego przyszłość uwarunkowana jest właśnie jego przeszłością.
Przypatrzmy się może najpierw faktom, które mówią o życiu Wincentego:
* 1581 – urodziny w Pouy, wiosce w pobliżu Dax , niedaleko Pirenejów, Francja
* 1595 – Wincenty rozpoczyna naukę w Dax
* 1596 – otrzymuje w Bidache tonsurę i niższe święcenia
* 1597 – rozpoczyna studia teologiczne w Saragossie i Tuluzie (do 1604 r.)
* 1598 – Wincenty otrzymuje w Tarbes święcenia subdiakonatu i diakonatu
* 1600 – otrzymuje święcenia kapłańskie w Chateau l`Eveque. Msza prymicyjna w Buzet. Mianowany proboszczem w Tilh.
* 1601 – pierwsza podróż do Rzymu
* 1604 – otrzymuje w Tuluzie stopień bakałarza teologii
* 1605 – Podróż Wincentego do Bordeaux, Tuluzy, Castres i Marsylii. Pochwycony przez Barbaresków i uprowadzony do niewoli w Tunisie
* 1606 – Wincenty jest niewolnikiem w Tunisie
* 1607 – Ucieczka z niewoli. Pobyt w Awinionie i druga podróż do Rzymu. Pierwszy list o niewoli
* 1608 – Drugi list o niewoli. Wincenty przenosi się do Paryża
* 1609 – Wincenty oskarżony o kradzież przez sędziego de Sore; poznaje Berulle`a
* 1610 – List do matki. Wincenty zostaje mianowany kapelanem Małgorzaty de Valois i opatem Św. Leonarda w Chaumes. Podróż do La Rochelle
* 1611 – Pobyt Wincentego w domu Berulle`a. Wizyty w Szpitalu Miłosierdzia. Poznaje teologa dręczonego pokusami przeciw wierze
* 1612 – Wincenty mianowany proboszczem w Clichy. Prawdopodobnie doznaje pokus przeciwko wierze ( przez 3 lub 4 lata )
* 1613 – Zamieszkuje u Gondich jako wychowawca ich dzieci
* 1615 – Mianowany kanonikiem i skarbnikiem w Ecouis. Nabawia się choroby nóg
* 1616 – Wincenty rezygnuje z opactwa Św. Leonarda. Prosi o przywilej rozgrzeszania z grzechów zastrzeżonych. Kazanie na temat katechizmu i komunii
* 1617 – Spowiedź wieśniaka w Gannes i kazanie w Folleville. Wincenty opuszcza dom Gondich. Jest proboszczem w Chatillon. Założenie i nadanie regulaminu pierwszemu bractwu Miłosierdzia. Powraca do Gondich.
* 1618 – Głosi misje w Villepreux, Joigny i Montmirail. W Paryżu poznaje św.Franciszka Salezego
* 1619 – Wincenty zostaje mianowany kapelanem galer
* 1620 – Misje i bractwa Miłosierdzia w posiadłościach Gondich. Nawrócenie się dwóch heretyków w Montmirail. Zastrzeżenia trzeciego
* 1621 – Misje w Marchais. Nawrócenie trzeciego heretyka w Montmirail. Wincenty przyjęty do Minimów. Bractwo Miłosierdzia w Macon. Odprawia rekolekcje w Soissons.
* 1622 – Wincenty mianowany przełożonym Wizytek w Paryżu. Podróż do marsylii
* 1623 – Misja na galerach w Bordeaux. Podróż do Pouy i pokusa dopomożenia własnej rodzinie. Licencjat z prawa kanonicznego
* 1624 – Wincenty odbywa rekolekcje w Valprofonde i Soissons. Mianowany przeorem Grossesauve i dyrektorem Bons Enfants. Wizytacja duszpasterska abp de Gondi w Clichy. Poznaje Saint Cyrana i Ludwikę de Marillac.
* 1625 – Założenie Zgromadzenia Misji. Umiera pani de Gondi. Wincenty jedzie do Prowansji, aby zawiadomić jej męża. Umiera Antoni Le Gras, mąż Ludwiki
* 1626 – Zatwierdzenie Zgromadzenia Misji przez abp Paryża i przyłączenie do Zgr. Misji kolegium Bons Enfants. Przyjęcie pierwszych Misjonarzy. Wincenty oddaje swój majątek
* 1627 – Kongregacja Rozkrzewiania Wiary zatwierdza Misję Wincentego a Paulo. Przyjęcie pierwszego brata-pomocnika
* 1628 – Wincenty świadkiem w procesie beatyfikacyjnym Franciszka Salezego. W Beauvais przeprowadza pierwsze ćwiczenia dla kandydatów do święceń. Kongregacja Rozkrzewiania Wiary odmawia zatwierdzenia Zgromadzenia Misji. Opozycja Berulle`a
* 1629 – Do Zgromadzenia Misji wprowadza się śluby. Założenie bractwa Miłosierdzia w Beauvais. Ludwika de Marillac wizytuje bractwa
* 1630 – Wincenty sporządz testament. W Paryżu odwiedza go siostrzeniec. Opozycja kleru paryskiego wobec Zgromadzenia Misji
* 1631 – Abp Paryża powierza Wincentemu prowadzenie ćwiczeń dla kandydatów do święceń. Ks. du Coudray jedzie do Rzymu, aby uzyskać zatwierdzenie Zgromadzenia Misji
* 1632 – Wincenty obejmuje Św. Łazarza * 1633 – Bulla Salvatoris nostri zatwierdzająca Zgromadzenie Misji. Założenie Konferencji wtorkowych i Sióstr Miłosierdzia
* 1634 – Założenie stowarzyszenia Pań Miłosierdzia przy Hotel-Dieu
* 1635 – Założenie domu w Toul
* 1636 – Św. Łazarz staje się ośrodkiem rekrutacyjnym kapelanów dla wojska. Wincenty odwiedza króla w Senlis. Bons Enfants staje się seminarium wedle zaleceń trydenckich
* 1637 – Utworzenie w Zgromadzeniu Misji seminarium wewnętrznego
* 1638 – Księża z Konferencji wtorkowych głoszą misje w Saint-Germain-des-Pres i na dworze. Rozpoczyna się opieka nad podrzutkami
* 1639 – Początek akcji pomocy dla Lotaryngii. Misje dla uchodźców
* 1640 – Wincenty prosi Richelieu`go o pokój. Trwa akcja pomocy w Lotaryngii
* 1641 – Rozporządzenia o ślubach w Zgromadzeniu Misji zatwierdzone przez abpa. Pozwolenie na fundację w Rzymie
* 1642 – Pierwsze zespołowe śluby i pierwszy konwent generalny Zgromadzenia Misji. Konwent nie przyjmuje dymisji Wincentego
* 1643 – Wincenty pomaga Ludwikowi XIII umrzeć po chrześcijańsku. Wchodzi do Rady Sumienia
* 1644 – Projekt fundacji w Barcelonie
* 1645 – Przybycie Misjonarzy do Tunisu
* 1646 – Przybycie Misjonarzy do Algieru i Irlandii. Zatwierdzenie Sióstr Miłosierdzia przez arcybiskupa-koadiutora Paryża
* 1647 – Projekt misji w Persji * 1648 – Przybycie Misjonarzy na Madagaskar. Listy Wincentego o częstej komunii i jansenizmie
* 1649 – Przemówienie do Pań na temat podrzutków. Akcja pomocy dla Paryża i okolic
* 1650 – Akcja pomocy dla Pikardii i Szampanii
* 1651 – Przybycie Misjonarzy do Polski
* 1652 – Rozmowy z królową i książętami. Ustąpienie z Rady Sumienia
* 1653 – Zatwierdzenie przez abp Paryża Reguł i Konstytucji Zgromadzenia Misji
* 1654 – Fundacje w Agde i Turynie oraz szpital Imienia Jezus
* 1655 – Brewe Ex commissa nobis zatwierdza śluby Zgromadzenia Misji
* 1656 – Misjonarze odnawiają śluby stosownie do brewe
* 1657 – Zaraza w Genui. Śmierć Misjonarzy Św.Wincenty a Paulo
* 1658 – Wincenty rozdaje Misjonarzom Reguły i zaczyna ich objaśnianie
* 1659 – Wincenty choruje. Jako swojego następcę proponuje ks. Almerasa
* 1660 – 27 września umiera Wincenty a Paulo
Już w roku 1737 zaliczony został Ksiądz Wincenty a Paulo w poczet świętych Kościoła Katolickiego, a papież Leon XIII ogłosił go patronem wszystkich dzieł miłosierdzia. W liturgii Kościół wspomina jego postać 27 września. Ta, wymieniona wcześniej, garść faktów daje jakieś pojęcie o osobie św. Wincentego. Obraz ten jednak byłby tylko czarno-biały, dwuwymiarowy, monofoniczny, jeżeli byśmy nie dodali różnych słów Świętego, jeżeli nie przytoczylibyśmy różnych jego wypowiedzi – po to by każdy sam mógł, na podstawie wszystkich tych elementów zobaczyć tą postać, jej wielkość i wyjątkowość. By, być może, zachwyciwszy się Św. Wincentym spróbować go naśladować, pójść jego drogą, żyć jego duchem.
I jeszcze jedno – nie wolno zapominać o kontekście, czyli o czasach w których żył i miejscu – Francji.
A teraz trochę jego słów – trochę jego myśli – trochę z jego ducha:
„Bądź wytrwały w dążeniu do celu, ale pokorny i łagodny w doborze środków; niewzruszony w zachowaniu reguł i świętych zwyczajów Zgromadzenia, ale spokojny i łagodny, gdy chodzi o możliwość tego zachowania; to bowiem jest duszą sprawowania przełożeństwa”.
” Dla zachowania swej duszy w miłości i bojaźni Bożej konieczna jest modlitwa. Muszę ci o tym powiedzieć, bo inaczej, pracując dla zbawienia innych, możemy samych siebie zatracić”.
” Cóż mamy czynić? Objąć serca wszystkich ludzi. Czynić to, co uczynił Syn Boży, gdy przyniósł ogień na ziemię, aby rozpalić miłość. Czy możemy pragnąć czegoś innego, niż aby ta miłość płonęła i zapalała wszystkich?”.
” Wiesz, że musi być coś wielkiego i tajemniczego w cierpieniu, jeżeli Syn Boży na ziemi wybrał taką właśnie drogę. W naszym życiu konieczne jest bezwarunkowe oddanie się Bogu, abyśmy mogli cierpieć bez zniechęcania się i szemrania. Musimy całym sercem kochać Boga i szukać pomocy u Jezusa Chrystusa, bo tylko w ten sposób potrafimy zachować spokój ducha. Będziemy szczęśliwi w cierpieniu i zachowamy radość w sercu”.
” Kochajmy Boga, moi bracia, kochajmy Boga, ale niech to będzie w trudzie naszych rąk i w pocie czoła naszego”.
” O, jak szczęśliwi będą ci, którzy w godzinie śmierci będą mogli powtórzyć słowa naszego Pana: Posłał mnie, abym ubogim niósł Dobrą Nowinę”.
” Dajcie mi człowieka modlitwy, a będzie zdolny do wszelakiego dobra”. ” Jeżeli miłość Boga jest ogniem, gorliwość jest tego ognia płomieniem; jeżeli miłość jest słońcem, gorliwość jest jego promieniem”.
” Starajcie się! Jedno słowo, a zawiera tak wiele treści. Uczy troski o królestwo Boże. Uczy sumienności w każdym działaniu, zwłaszcza w tym, co dotyczy odkrywania Boga w sobie. Kto zaniedbuje swoje życie wewnętrzne, ten zaniedbuje wszystko”.
” To nie tylko kapłan składa Najświętszą Ofiarę, ale wszyscy w niej uczestniczący”.
” Uwierzcie, że tylko człowiek rozważny i pokorny może dobrze kierować innymi. Wiem z doświadczenia, że ludzie kierujący się ambicją i pragnący przełożeństwa, nigdy nie uczynią nic dobrego”.
” Kiedy mówimy, że Duch Święty kieruje Kościołem, odnosimy to do Jego obecności podczas soborów, ale i do Jego obecności w życiu osób kierujących się światłem wiary i zasadami chrześcijańskiej sprawiedliwości”.
” Dla okazania łagodności nie wystarczy usprawiedliwiać doznawane krzywdy i zniewagi. Trzeba łagodnie traktować tych, którzy nam je wyrządzają, rozmawiać z nimi życzliwie, nawet gdyby nas policzkowali. Trzeba to znieść dla Pana Boga”.
” Modlitwa jest wodą użyźniającą życie duszy. Jest ona jak powietrze dla człowieka i jak woda dla ryby. Zapewnia życie. Modlitwa jest tym dla duszy, czym dusza dla ciała”.
” Od modlitwy zależy wszystko: wytrwanie w powołaniu, owocność pracy, unikanie grzechu, żywotność miłości. Jednym słowem, od niej zależy zbawienie”.
” Sierpem umartwienia musimy wycinać chwasty naszej upadłej natury, abyśmy przy pomocy Jezusa Chrystusa mogli przynosić owoce cnót. Ciągłe umartwienie jest znakiem, że ktoś wytrwale postępuje za Chrystusem”.
” Wśród licznych zasad ewangelicznych są i takie, które wprost określają ducha misjonarzy. Jestem przekonany, że należą do nich: prostota, pokora, łagodność, umartwienie i gorliwość”.
