kwiecień 2018 – Sanktuarium MB Objawiającej Cudowny Medalik

Szósta Niedziela Wielkanocna(Dz 15, 1-2. 22-29)Niektórzy przybysze z Judei nauczali braci w Antiochii: ”Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni”. Kiedy doszło do niemałych sporów i zatargów między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich udadzą się w sprawie tego sporu do Jerozolimy, do Apostołów i starszych. Wtedy Apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem postanowili wybrać ludzi przodujących wśród braci: Judę, zwanego Barsabas, i Sylasa i wysłać do Antiochii razem z Barnabą i Pawłem. Posłali przez nich pismo tej treści: ”Apostołowie i starsi bracia przesyłają pozdrowienie braciom pogańskiego pochodzenia w Antiochii, w Syrii i w Cylicji. Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc wam zamęt w duszach, postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów i wysłać razem z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, którzy dla imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie. Wysyłamy więc Judę i Sylasa, którzy powtórzą wam ustnie to samo. Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi!”.(Ps 67 (66), 2-3. 4-5. 6 i 8)REFREN: Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże Niech Bóg się zmiłuje nad nami i nam błogosławi;niech nam ukaże pogodne oblicze.Aby na ziemi znano Jego drogę,Jego zbawienie wśród wszystkich narodów.Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy,niech wszystkie narody oddają Ci chwałę.Niech się narody cieszą i weselą,bo rządzisz ludami sprawiedliwiei kierujesz narodami na ziemi.Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy,niech wszystkie narody oddają Ci chwałę.Niech nam Bóg błogosławii niech cześć Mu oddają wszystkie krańce ziemi.(Ap 21, 10-14. 22-23)Uniósł mnie anioł w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą, i ukazał mi Miasto Święte Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Boga. Źródło jego światła podobne do kamienia drogocennego, jakby do jaspisu o przejrzystości kryształu: Miało ono mur wielki i wysoki, miało dwanaście bram, a na bramach dwunastu aniołów i wypisane imiona, które są imionami dwunastu szczepów synów Izraela. Od wschodu trzy bramy i od północy trzy bramy, i od południa trzy bramy, i od zachodu trzy bramy. A mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka. A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan Bóg wszechmogący oraz Baranek. I Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą Baranek.Aklamacja (J 14, 23)Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego.(J 14, 23-29)Jezus powiedział do swoich uczniów: "Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni [...]

Rozważanie na niedzielę, 25 maja 2025

Spotkanie z Biblią zaprasza, żeby wędrować jej mocą przez życie ale także, żeby to Słowo nas czytało, żebyśmy w jego świetle mogli rozpoznawać to, co się dzieje w naszym sercu, w życiu dokoła nas. Kiedy czytam ten fragment Ewangelii św. Jana, z 14 rozdziału, gdy Jezus mówi: „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego”, siłą rzeczy przypomina mi się fragment Apokalipsy, z listu do Kościoła w Laodycei: „Oto stoję u drzwi i kołaczę. Jeśli kto posłyszymy ten głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, on ze Mną”. A tutaj słyszę w Ewangelii Jana: „Ojciec mój umiłuje”. To jakby echo także, zapowiedzi sprzed tygodnia, o nowym przykazaniu, by miłować jak Jezus - mocą krzyża i aż po krzyż, żeby nie bać się Miłości Ukrzyżowanej. Jednak żeby jej się nie bać potrzeba Parakleta, potrzeba Ducha Świętego. Co ciekawe, w tłumaczeniach na różne języki, to słowo nie jest tłumaczone. Jest zostawione w oryginale, bo w tym słowie jest cała symfonia, jak ktoś celnie zauważa, wszystkich biblijnych skojarzeń, określeń Ducha Świętego. Głęboki pocieszyciel w czasie opuszczenia, to pośrednik, który stoi pomiędzy ludźmi, pomagający pogłębić zrozumienie i ktoś kto stoi obok, oręduje, który nie zostawia samego, który broni i przychodzi z pomocą. Coraz mocniej liturgia Kościoła zaprasza nas, abyśmy wołali o Ducha Świętego. Wołali o pocieszyciela, adwokat, o obrońcę, by zstąpił, bo odnowił nasz relacje, by odnowił oblicze naszej twarzy i naszej ziemi. Jezus, który daje obietnicę Ducha Świętego, w Wieczerniku składa jeszcze jedną obietnicę. Obietnicę, po którą sięgamy w czasie każdej Eucharystii, przed przyjmowaniem Komunii św., kiedy przypomina nam się, że Jezus powiedział swoim Apostołom „Pokój wam zostawiam, pokój mój wam daje, nie tak jak daje świat”. Przyjąć pokój Jezusa by móc wyjść z przebaczeniem i pojednaniem w kierunku drugiego człowieka, ale także w kierunku swojego serca, by nie żyło nienawiścią, nie było zatwardziałe, stawało się miłosierne. Tak więc czekając na Wniebowstąpienie Pańskie, czekając na Zielone Święto, z odwagą wołajmy: „Przybądź Duchu Święty, spuść z niebiosów wzięty, światła Twego strumień”. ks. Wenancjusz Zmuda [...]