Nowy Kościół

Choć planowano budowę kościoła na Olczy już w 1913 r., a od 1956 r. Kuria Metropolitalna w Krakowie i Olczanie występowali do władz o zezwolenie na podjęcie budowy, dopiero od 1976 r. starania w tym kierunku ruszyły pełną parą, co było zasługą proboszcza ks. Jana Kowalika. Jako miejsce budowy ustalono teren na Piszczorach, koło siedziby Zgromadzenia, zaś na projektanta wybrano prof. arch. Tadeusza Gawłowskiego.

1 lipca 1980 r. wojewoda nowosądecki Lech Bafia wydał zezwolenie na budowę kościoła. Rok później, w sierpniu, podjęto prace przy wykonywaniu wykopów pod fundamenty. Wmurowania kamienia węgielnego, pochodzącego z Tatr, a poświęconego przez Ojca Świętego w Rzymie, dokonał 11 sierpnia 1985 r. ks.kardynał Franciszek Macharski. Wraz z kamieniem, w lewej ścianie przedsionka wmurowano akt erekcyjny kościoła. Warto przytoczyć jego fragmenty: Działo się to w Zakopanem – Olczy, w niedzielę 11 sierpnia Roku Pańskiego 1985, gdy Najwyższym Pasterzem Kościoła był Polak Jan Paweł II, a Arcybiskupem Metropolitą Krakowskim Franciszek Macharski, Wizytatorem Polskiej Prowincji Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo ks. Dr Władysław Bomba CM, a Proboszczem ks. mgr Jan Kowalik CM, zaś wikariuszem ks. Tadeusz Lubiatowski i rezydentem ks. Antoni Kułaga – wszyscy ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy (…)

Autorem projektu jest prof. dr inż. Architekt Tadeusz Gawłowski z Politechniki Śląskiej i mgr inż. Teresa Lisowska-Gawłowska z Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Obliczenia konstrukcyjne wykonał mgr inż. Bogusław Brągiel. Robotami budowlanymi kierował Józef Walkosz przy współpracy majstra Stefana Topora.

Mury świątyni wznoszone są dzięki ofiarności wielu. Najpierw należy wspomnieć z wdzięcznością środowisko zagraniczne i polonijne, dalej Siostry Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, wczasowiczów, mieszkańców Podhala, a zwłaszcza parafian oraz osobę Mariana Chyca czyniącego wiele dla tej budowy, a także wielu budowlańców z parafii i spoza niej, jak również pomoc organizacyjną ks. Antoniego Kułagi i ks. Jana Kubicy.

Zebrani na nowym miejscu spotkania Boga z ludźmi, wyznawszy, że Chrystus sam jest kamieniem węgielnym chrześcijańskiego życia, składamy na ołtarzu zarówno poniesiony trud, jak i przyszłe prace, które prowadzimy, by stworzyć lepsze warunki słuchania Słowa Bożego i uczestnictwa w Tajemnicy Eucharystii; dla nas żyjących pod Tatrami, dla wszystkich gości i turystów, a także i dla tych, którzy po nas przyjdą…

Chrystus wczoraj i dziś, zawsze ten sam, Jego są czasy i chwile! Bryła kościoła składa się z pięciu segmentów nierównej wysokości, które oglądane z boku przypominają złożone do modlitwy dłonie. Koncepcja architektoniczna nawiązuje jednocześnie do stromizny dachów góralskich oraz do strzelistych szczytów tatrzańskich. Kościół, podobnie jak wcześniej kaplica przy Domu Zgromadzenia, został wzniesiony pod opieką i wezwaniem Matki Bożej Niepokalanej, Objawiającej Cudowny Medalik.


WNĘTRZE KOŚCIOŁA

Nową świątynię konsekrowano 30 lipca 1988 r. Aktu poświęcenia dokonał metropolita krakowski, ks. kardynał Franciszek Macharski.

Kubatura kościoła wraz z zakrystią wynosi 30.000 m3. Powierzchnia użytkowa – 2.252 m2. Długość kościoła w osi głównej wynosi 45 m., szerokość – 42 m. Wysokość najwyższego segmentu razem z kopułą i krzyżem – 46 m.

Funkcjonalnie świątynia dzieli się na kościół dolny, przeznaczony dla życia społecznego parafii i górny, gdzie odprawia się liturgię. Kościół górny może pomieścić 1500 wiernych. Do wnętrza kościoła prowadzą stylowe dębowe drzwi, wykonane przez Stanisława Walkosza Jambora. Po prawej stronie kruchty zwracają uwagę orginalne, stuletnie odrzwia góralskie, stanowiące tło dla piety rzeźbionej przez Zygmunta Piekacza i Wojciecha Obrochtę. Po przeciwnej stronie, jak już wspomniano, wmurowany jest kamień węgielny i akt erekcyjny. Pierwszy segment kościoła tworzy prezbiterium ze stallami. Tylna ściana z drewna modrzewiowego zawiera stylizowane drzwi góralskie, które po otwarciu umożliwiają obejście ołtarza dookoła. Nad nimi usytuowano płaskorzeźby, przedstawiające 6 tajemnic różańcowych z części chwalebnej i radosnej, autorstwa Zygmunta Piekacza. Przed modrzewiową tylną ścianą znajduje się betonowy słup, pokryty płytami z kamienia sławniowieckiego, w który wmontowano tabernakulum. Zdobiąca je, odlana w brązie płaskorzeźba, projektowana przez krakowskiego plastyka Karola Badynę, przedstawia Ostatnią Wieczerzę. Jest on również autorem chrzcielnicy oraz krzyża ołtarzowego. Soborowy ołtarz, wyłożony jest płytami z marmuru ( biała marianna ) i płytami sławniowieckimi. Okno w prezbiterium zdobi witraż, projektowany przez Tadeusza Brzozowskiego, jedno z ostatnich dzieł tego artysty. Na tle witraża widnieje wykonana przez Michała Gąsienicę Szostaka figura patronki kościoła Matki Bożej Cudownego Medalika. Projektantem pozostałych witraży jest Maciej Kauczyński. W drugim segmencie witraże w oknach z lewej strony (patrząc w kierunku ołtarza) przedstawiają historię objawień Matki Bożej – Katarzynie Laboure. Fundatorem jest ks. Henryk Sawicki CM. Witraż w oknie z prawej strony (fundacja rodziny Gicewiczów) przedstawia osoby związane z kultem NMP Cudownego Medalika: św. Maksymiliana Kolbe, papieża Jana Pawła II, bł.Edmunda Bojanowskiego, założyciela Zgromadzenia Sióstr Służebniczek. Powyżej tych dwóch okien witraż przedstawiasceny ewangeliczne z życia i działalności Jezusa Chrystusa. Witraże z prawej strony w trzecim segmencie przedstawiają sceny z życia Kościoła: Matka Boska adorowana przez świętych Wojciecha i Stanisława, św. Kazimierz z Matką Boską Ostrobramską, św. Jacek,błogosławiony Jakub Strzemię i Katedra Lwowska, św. Stanisław Kostka, św. Jadwiga Śląska, św. Brat Albert i Bazylika Mariacka w Krakowie. Fundatorami witraża są członkowie Róż Różańcowych z Olczy, Zgromadzenie Sióstr Szarytek oraz przyjaciele Olczy z USA i z Francji. Z lewej strony – sceny z życia założyciela Zgromadzenia Księży Misjonarzy – św. Wincentego a Paulo. Witraż fundowali A.Hutter, Ł.Rolka i parafia Liszki koło Krakowa. W czwartym segmencie w witrażu przedstawiony jest bł. Edmund Bojanowski i 4 rodziny Sióstr Służebniczek, pracujących w ochronkach dla dzieci; w piątym segmencie – ilustracje Chrystusowego zlecenia „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody”; Kościół współczesny w Polsce oraz Kościół polski na misjach (Zair, Madagaskar, Brazylia, Francja, USA, Austria, Białoruś, Ukraina). Na wysokości 3 m. Ponad posadzką umieszczono fryz z drewna, zawierający płaskorzeźby stacji drogi krzyżowej. W poszczególnych segmentach, na drewnianych ekranach, usytuowano też płaskorzeźby, ukazujące sceny z życia górali. Autorem wszystkich płaskorzeźb jest Zygmunt Piekacz.

Nowoczesny chór muzyczny mieści stylowe organy, wykonane w warszawskiej firmie Włodzimierza Truszczyńskiego pod kierunkiem prof. Jana Jargonia i nadzorem ks. prof. Karola Mrowca CM. Mają one 36 głosów i 2495 piszczałek.

Kościół dolny, o powierzchni użytkowej większej od górnego ma centralną, wielofunkcyjną salę parafialną oraz 6 mniejszych sal. Duża sala parafialna wyposażona jest w scenę z zapleczem, a amfiteatralna widownia pomieścić może 150 osób. Odbywają się tu próby i występy Parafialnego Zespołu Góralskiego „Giewont”, gościnne występy innych zespołów i solistów, rozmaite zebrania; tu też odprawiane są Msze św. dla grup przebywających na rekolekcjach.

W mniejszych salach – po przeniesieniu lekcji religii do szkoły – odbywają się zajęcia Szkoły Muzycznej, zajęcia uzupełniającej katechezy parafialnej młodzieży, spotkania grup parafialnych; tu swoją siedzibę ma Parafialny Klub Sportowy oraz biblioteka. Natomiast w czasie wakacji pomieszczenia te wykorzystywane są przez grupy rekolekcyjne, pielgrzymkowe i wycieczkowe odwiedzające Sanktuarium Cudownego Medalika. Przybysze to grupy dzieci, młodzieży, dorosłych, rencistów i emerytów przyjeżdżających z różnych stron Polski, by odbyć rekolekcje lub wypocząć.